6. Just tonight

Here we are and I can't think from all the pills right

Start the car and take me home

Here we are and you're too drunk to hear a word I say

Start the car and take me home

- Zabierz mnie stąd Mietek, błagam. – bełkotałam niewyraźnie w stronę kolegi, z którym to wyruszyłam tego wieczoru na kolejną z objazdowych imprez. Skąd miał wiedzieć, że akurat tego domu wolałam unikać jak ognia? Widać Kadziewicz uwielbiał imprezować, skoro po raz kolejny zawitała do niego tak pokaźna imprezowa ekipa. W momencie, kiedy wychodziliśmy z Enklawy po to, by zmienić lokal musiałam być tak pijana, że nie skojarzyłam, do czyjego domu wchodzę, a co najważniejsze – kogo mogę w nim spotkać. Dopiero kiedy poczułam jak ktoś wylał na mnie jakąś ciecz ze szklanki i wymamrotał „sorry”, otrzeźwiałam na tyle, żeby ogarnąć, gdzie tak właściwie się znajduję.

Mietek nie wiedział. Nie mówiłam mu, bo nie czułam takiej potrzeby. Nasze relacje ograniczały się do kilku telefonów na tydzień i spędzanych wspólnie weekendów. Wspólnie, to słowo umowne, ponieważ właściwie tylko wchodziliśmy na imprezę razem, a potem razem z niej wychodziliśmy. Wszystko, co się działo w międzyczasie, to była nasza indywidualna sprawa.

- Już chcesz iść? Przecież biba dopiero się rozkręca! O zobacz, nawet gospodarz przyszedł nas powitać! – wykrzyknął z pijackim entuzjazmem, co tylko pogorszyło i tak już beznadziejną sytuację, bo Kadziewicz, który właśnie wszedł do salonu na nas spojrzał.

- Kurwa – wymruczałam i przeczesałam palcami grzywkę tak, by opadała mi na twarz. Liczyłam na to, że mnie jakimś cudem nie zauważy.

- No Natka, przywitaj się z Łukaszem! – dodał jeszcze mój towarzysz a ja modliłam się, by to był tylko jakiś chory sen i żeby zaraz okazało się, że jednak leżę w moim łóżku i to wszystko jak szybko się zaczęło, tak szybko się skończy. – To ja was zostawiam!

- Cześć, Natalio. – Nic z tego. Usłyszałam jego głos. I choć śnił mi się milion razy, to jednak potrafiłam rozróżnić, kiedy był prawdziwy i w dodatku tuż przy moim uchu.

Spojrzałam w górę, bo wyraźnie dominował nad widzianym przeze mnie krajobrazem. Z poziomu kanapy, na której siedziałam zamroczona alkoholem, faktycznie wyglądał niebotycznie.

- Cześć – odburknęłam i powróciłam do kontemplacji odprysków lakieru na moich paznokciach.

- Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać? Że to wszystko wyszło nie tak, jak powinno? Dlaczego się do mnie nie odzywasz? – chyba był smutny, bo przez jego głos przebijała się jakaś cholerna melancholia, której nawet nie potrafię opisać.

- Tak dużo pytań i żadnych odpowiedzi, prawda? – wcale nie próbowałam być miła. – Nie będę z tobą teraz rozmawiać, bo jestem zbyt pijana i mogłoby się to dla nas obojga źle skończyć.

- Nie zawsze jesteś pijana, a jakoś do tej pory nie mogłem nawet poprosić o rozmowę, bo unikałaś mnie jak ognia. To trochę nie w porządku, nie sądzisz? Wydaje mi się, że jednak coś nas łączyło i chociażby z racji tego powinienem mieć szansę dowiedzieć się, dlaczego tak naprawdę mnie olewasz. – nie patrzyłam mu w oczy, bo tego prawdopodobnie bym nie przeżyła. Samo słuchanie jak mówi to wszystko z typowym dla niego spokojem prowokowało mnie do płaczu.

- Naprawdę chcesz wiedzieć, czemu cię unikam? Czemu nie odbieram telefonu, kiedy dzwonisz tysięczny raz, czemu nie wychodzę z domu i nikogo do niego nie wpuszczam? Czy to dla ciebie takie istotne, żeby usłyszeć, że nie chcę się wpieprzać w twoje poukładane życie, w którym masz córkę, byłą żonę, do której powinieneś coś czuć po to, żeby twoja córka była szczęśliwa? Cy uważasz, że jestem zimną suką bez serca, która nie widzi rozpaczliwego wołania dziecka, które prosi, by nie zabierać mu ojca? Nie Łukasz, ja nie będę tą złą i nie pozwolę, żeby Twoja córka uważała mnie za swojego najgorszego wroga. Wolę się usunąć, bo to po prostu nie ma sensu. Parę chwil przyjemności nie jest w stanie zrekompensować bólu, jaki będzie czuło twoje dziecko. Nie mam siły z nią walczyć o twoje uczucia, bo już na początku odpadam.

Nie wiem, czy to alkohol rozwiązał mi język i wyniósł mnie na szczyty elokwencji, czy to moje serce nie wytrzymało rozrywającego je bólu tęsknoty, ale nareszcie wyraziłam swoje uczucia. I poczułam się lżejsza o jakieś dwie tony.

Spojrzałam prosto w oczy mojego rozmówcy, który stał przede mną bez ruchu i chyba analizował moje słowa, bo wyglądał na skupionego.

- Natalio. – w końcu doszedł do siebie i się odezwał tym swoim karcącym głosem – Czy naprawdę jesteś aż tak naiwna i wierzysz, że chcę źle dla mojej córki? Czy nie zauważyłaś jeszcze, że potrzebuję kobiety, która będzie dla mnie partnerem? Gdyby jeszcze to do ciebie nie docierało, to właśnie ty jesteś tą kobietą i naprawdę jestem gotów, by zrobić dla ciebie miejsce w moim sercu i w moim domu również. Zrozum to wreszcie!

Just tonight I will stay

And we'll throw it all away

When the light hits your eyes

It's telling me I'm right

And if I, I am through

And it's all because of you

Just tonight

Nie zrozumiałam. Przesiedziałam z nim dwie godziny, w ciągu których impreza nabrała tempa, a po których Łukasz się zdenerował i wyprosił towarzystwo z domu. Ja zostałam razem z nim. I kiedy kładliśmy się do łóżka po to, by wspólnie zasnąć i czerpać przyjemność z wzajemnej bliskości, w mojej głowie nadal kołatały się jego słowa „i naprawdę jestem gotów, by zrobić dla ciebie miejsce w moim sercu i w moim domu również”. A serce podpowiadało „jest gotów, by odstąpić ci miejsce po swojej byłej żonie”.

Gdyby ktoś kiedyś powiedział mi, że czyjaś była żona będzie dla mnie problemem, wyśmiałabym go, bo doskonale wiedziałam, że moja pewność siebie i nutka egoizmu wykluczała dbałość o czyjeś dobro. Tym bardziej o dobro osoby, która była przede mną. Ale teraz, mając w pamięci oczy Oliwii, która wygłaszała swoją mowę przeciwko mnie, wiedziałam, że ona nie żartowała. I bałam się tego, co by mnie mogło czekać, gdybym się nie poddała.

- Dobranoc, Łukasz – wyszeptałam całując go w czoło i wtulając się w jego rozgrzane ciało.

- Dobranoc, Natalko. – odpowiedział, gwałtownie całując mnie w usta.

I gdyby wiedział, jakie są moje plany, pewnie nie zasnąłby tej nocy.